با نظر به شرایط کم آبی کشور شامل کمبود بارش های فصلی، سرانه بیش از میزان مصرف استاندارد در بخش های خانگی، کشاورزی و صنعتی، در صد بالای هدر رفت در شبکه های توزیع و انتقال، مخاطرات موجود در حوزه تصفیه و تولید آب شرب از منابع گوناگون از جمله نمک زدایی آب دریا، ملاحظات مصرف انرژی در تولید آب، عدم تناسب رشد جمعیت و توسعه صنعت و کشاورزی با منابع موجود و توزیع نا متقارن منابع آبی کشور نسبت به تمرکز جمعیت و صنایع و....... نه تنها عرصه را بر پهنای کشور عزیزمان تنگ کرده بلکه تبدیل به معضلی منطقه ای و جهانی گشته است. بدین روی نه تنها روشن است که زمان آزمون و خطا به پایان رسیده بلکه نیاز به بستر سازی هرچه سریعتر به منظور گشایش فضای همفکری و همکاری های بین تمامی ارکان فعال در این حوزه اعم از سازمان های تصمیم گیرنده ، دستگاه های مجری، انجمن های علمی و پژوهشگاه ها، دانشگاه ها و مجامع علمی داخلی و خارجی، اصناف و تشکل های مردم نهاد، بخش خصوصی و علل خصوص شرکت های فناور و دانش بنیان می باشد که نه تنها تضمین کننده حیات امروز کشور و رفاه آیندگان می باشد بلکه میتوان با استفاده از موقعیت منحصر به فرد کشور در منطقه ی درگیر بحران کم آبی خاورمیانه با بهره گیری از امتیاز تشابهات دینی، فرهنگی، زبانی، گذشته مشترک تاریخی و ... زمینه صدور دانش و تکنولوژی به منطقه و فراتر از آن را فراهم آورد. این مهم نه تنها گذشته مشترک تاریخی مان را به تبدیل به وجود آینده ای غنی و در کنار هم مینماید بلکه با ایجاد ارزش افزوده در فعالیت های صنعتگران، دانشمندان و فرزندان ایران زمین موجب درامد زایی، ارز آوری و کسب جایگاه واقعی مان در تولید دانش، ثروت و حیات گردد.در راستای مطالب مطروحه پس از مشورت و همفکری با دست اندرکاران این صنعت در بخش های تولید، بازرگانی، دانشگاهی و بازار اهمیت هرچه بیشتر استقرار ساختاری مستقل متشکل از متخصصین این حوزه با رویکرد تسهیل فضای گفتگو و ارتباطات، تحلیل وضعیت کلان این حوزه و شناسایی موضوعات راهبردی و چالش های کلیدی و به طبع ایجاد بستر لازم برای تمرکز بر حل این چالش ها با رویکرد اولویت حمایت از فعالان فناور و دانش محور محرز گردید. این مهم سبب گشت تا کانون هماهنگی دانش، صنعت و بازار آب و فاضلاب با حمایت معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و ذیل مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی تاسیس و شروع به فعالیت نماید.